مفهوم واژه های مهم کتاب مقدسی

مفهوم واژه های مهم کتاب مقدسی

توبه یعنی چه؟

توبه نه تنها به معنی احساس تاسف شخص از مبادرت به گناه است بلکه به معنی بازگشت و ترک آن گناه نیز هست. اعتراف به گناهان کافی نیست؛ ما باید از مبادرت به گناه نیز دست بکشیم. وقتی یک شخص حقیقتا توبه می‏کند، اعمال، افکار و تمایلات او نیز تغییر می‏کند. اگر شخصی بگوید، ”‏من توبه کرده ام“، اما هیچ چیز مشهودی برای اثبات این مدعا در زندگی او دیده نشود، آنوقت ”‏توبه“ او کاذب و دروغین بوده است.

توبه گامی اساسی در کسب نجات است. بدون توبه، نجات غیر ممکن است (متی ۵: ۳-۴؛ مرقس ۱: ۴، ۱۵؛ اعمال ۲: ۳۷-۳۸؛ دوم پطرس ۳: ۹).

ایمان یعنی چه؟

واژه ”‏ایمان“ در کتاب مقدّس‏ به مفهوم ایمان به خداوند است؛ هر چند در عهد جدید به مفهوم ایمان به مسیح نیز می‏باشد. ایمان همچنین اعتقاد راسخ به درستی تعالیم مسیح و اعتقاد به این حقیقت است که ما توسط مرگ مسیح نجات یافته‏ایم. ‏

ایمان صرفا یک تفکر استوار و نیرومند نیست. این توکل کامل به خداوند است. این خود را وابسته به خدا دانستن است. برای مثال، فرض کنید ما به پلی می‏رسیم و شخصی به ما می‏گوید از روی پل عبور کنیم، ما به محکم بودن یا نبودن این پل مطمئن نیستیم ، اما اگر برای عبور از پل دچار ترس شویم، این نشان می‏دهد که ما فاقد ایمان به آن شخص هستیم. ایمان یعنی عبور نمودن از روی پل.

ما بواسطه ایمان نجات یافته‏ایم ‏(افسسیان ۲: ۸). ما از طریق ایمان صاحب تمامی برکات روحانی شده‏ایم. ‏لیکن بدون ایمان تحصیل رضامندی او محال است (عبرانیان ۱۱: ۶). و هر چه از ایمان نیست گناه است (رومیان ۱۴: ۲۳)

ایمان ما بی نهایت برای خداوند مهم است. داشتن ایمان به مفهوم این است که ما تکیه خود را نه بر خودمان بلکه بر خداوند قرار داده‏ایم. ‏ایمان ما از نظر خداوند به عنوان عدالت و پارسایی ما بشمار می‏آید (پیدایش ۱۵: ۶ مشاهده شود). خداوند بیشتر از اعمال نیکوی ما، از ما می‏خواهد تا فروتنانه به او وابسته باشیم.

هر چند وقتی ما چنین ایمانی داشته باشیم طبیعتا اعمال نیکو نیز به دنبال آن خواهد آمد (افسسیان ۲: ۱۰). رؤیت اعمال نیکوی ما نشان از حقیقی بودن ایمان ما دارد. اگر ایمان ما سبب سوق دادن ما بسوی محبت و اطاعت از خداوند و انجام اعمال محبت آمیز نشود، آنوقت ایمان ما دروغین و باطل و یک ایمان مُرده است. یک چنین ”‏ایمانی“ سبب نجات ما نمی‏شود (متی ۷: ۲۱؛ غلاطیان ۵: ۶؛ یعقوب ۲: ۱۴-۱۷، ۲۳-۲۴).

اسرائیل (یعقوب) به چه مفهومی است؟

اسرائیل عهد قدیم همانا قوم یهود است یعنی تمامی آنانی که از نسل ابراهیم بودند. واژه ”‏اسرائیل“ در عهد جدید نیز می‏تواند اشاره به آنانی باشد که فرزندان روحانی و حقیقی ابراهیم از طریق ایمان به مسیح هستند (غلاطیان ۶: ۱۶)

در عهد قدیم از طرف خداوند به یعقوب که نوه ابراهیم بود نام اسرائیل عطا شد (پیدایش ۳۲: ۲۸؛ ۳۵: ۱۰). یعقوب دوازده پسر داشت که از ایشان دوازده طایفه اسرائیل پدید آمدند (پیدایش ۳۵: ۲۳-۲۶). نام اسرائیل در عهد قدیم اغلب اشاره به یعقوب دارد.

اسرائیل بعد از مرگ سلیمان به دو پادشاهی تقسیم شد، پادشاهی جنوبی که یهودا نامیده می‏شد و پادشاهی شمالی که اسرائیل نامیده می‏شد (اول پادشاهان ۱۲: ۱-۲۴). بدینسان نه همیشه بلکه اغلب اوقات نام اسرائیل در اواخر کتاب عهد قدیم اشاره به پادشاهی شمالی دارد.

امروزه اسرائیل نام ملتی در خاورمیانه است که در کرانه شرقی دریای مدیترانه واقع شده است. کشور کنونی اسرائیل در سال ۱۹۴۷ توسط یهودیان و در همان بخش از سرزمینی تاسیس شد که خداوند وعده آنرا به نسل ابراهیم داده بود (پیدایش ۱۲: ۴-۷؛ ۱۵: ۱۸-۲۱). اورشلیم هنوز از شهرهای اصلی کشور اسرائیل است، که پایتخت قوم یهود در دوران کتاب مقدّس‏ بود.

اُمَّت‏ها کیستند؟

در کتاب مقدّس‏ تمامی غیر یهودیان (غیر اسرائیلیها)، ”‏اُمَّت‏ها“ نامیده شده‏اند. یهودیان اُمَّت‏ها را حقیر می‏شمردند، زیرا در دوران کتاب مقدّس‏ اغلب غیر یهودیان به خدای حقیقی یعنی به خدای اسرائیل ایمان نداشتند. آنها به خدایان دروغین اعتقاد داشته و بتها را پرستش می‏کردند. یهودیان اُمَّت‏ها را نجس می‏دانستند.

اما خدا از ابتدا این چنین تدبیر کرده بود که یهودیان وسیله‏ای برای برکت کل جهان شوند (پیدایش ۱۲: ۲-۳). خداوند پسر خود مسیح را فرستاد که نه تنها یهودیان بلکه غیر یهودیان را نیز نجات دهد. در واقع پولس رسول برگزیده شد تا رسول خاص اُمَّت‏ها باشد و ایشان را بسوی انجیل مسیح رهنمون سازد (اعمال ۹: ۱۵؛ ۲۲: ۲۱؛ غلاطیان ۲: ۹).

انجیل یعنی چه؟

واژه ”انجیل“ در عهد جدید به معنی خبر خوش ظهور عیسی مسیح است؛ این خبر خوش شامل زندگی، مرگ و قیام او می‏شود. انجیل در واقع این خبر خوش است که عیسی نجات دهنده جهان است و به جهان آمده است تا گناهکاران را نجات دهد. انجیل این خبر خوش است که در عیسی مسیح، فرا رسیدن ملکوت خدا نزدیک شده است (مرقس ۱: ۱۴-۱۵ مشاهده شود). انجیل این خبر خوش است که تنها کاری که هر شخص برای نجات یافتن خود باید انجام دهد، ایمان آوردن به عیسی است.

عید پِسَح چیست؟

عید پِسَح هر ساله به یادگاری رهایی یهودیان (اسرائیلیها) از اسارت در مصر جشن گرفته می‏شد. این عید برای مدت یک هفته بطول می‏کشید و اسرائیلیها در طی آن فقط باید نان فطیر می‏خوردند. از اینرو عید پِسَح، عید فطیر نیز نامیده می‏شد. بره پِسَح باید در اولین روز عید قربانی می‏شد و خوراک پِسَح خورده می‏شد (خروج ۱۲: ۱۴-۱۷؛ لاویان ۲۳: ۴-۸).

واژه ”‏پِسَح“ به معنی ”‏گذر کردن“ است. در آخرین شبی که اسرائیلیها در مصر بودند، خداوند بر آن شد تا تمامی نخست زادگان موجودات زنده در مصر را به هلاکت برساند، زیرا فرعون حکمران مصریها از آزاد ساختن اسرائیلیها برای ترک مصر امتناع کرده بود. اما خداوند اول به اسرائیلیها فرمان داد تا بره‏ای را قربانی کرده و مقداری از خون آنرا بر چهار چوب درب منازل خود بمالند. و زمانی که فرشته هلاک کننده بیاید و خون را ببیند، خواهد دانست که نباید نخست زادگان این خانه‏ها ‏را هلاک سازد (خروج ۱۲: ۱-۱۴، ۲۱-۳۰؛ عبرانیان ۱۱: ۲۸)

به همین شکل مسیح نیز همانند یک بره پِسَح است (اول قرنتیان ۵: ۷). از طریق خون مسیح یعنی مرگ وی بر صلیب ما از اسارت گناه و مرگ آزاد شده‏ایم. ‏از اینرو کاملا بجا بود که خود مسیح درست در هنگام عید پِسَح قربانی شود (مرقس ۱۴: ۱، ۱۲).

مسیحیان عید پِسَح یهودیان را جشن نمی‏گیرند یعنی مراسم نان فطیر را برگزار نمی‏کنند. اما مسیحیان در عوض آن، مرگ و رستاخیز مسیح را جشن می‏گیرند. روز مرگ او به نام جمعة‏الصلیب و روز رستاخیز وی از مردگان به نام عید پاک، جشن گرفته می‏شود.

تعمید چیست؟

در عهد عتیق، تعمید به منزله غسل طهارت بود (خروج ۳۰: ۱۷-۲۱؛ لاویان ۱۱: ۲۵). یحیای تعمید دهنده مردم را دعوت می‏کرد تا به منظور توبه یعنی طهارت دل، غسل تعمید بگیرند و برای ظهور مسیح آماده شوند (رجوع شود به مرقس ۱: ۴ و تفسیر آن). عیسی ایمانداران را به روح‏القدس و آتش تعمید داد (متی ۳: ۱۱؛ مرقس ۱: ۸ و تفسیر آن مشاهده شود)

در عهد جدید، تعمید با آب (با ریختن یا پاشیدن آب، یا غوطه ور کردن در آن)، و در نام پدر و پسر و روح‏القدس انجام می‏شود. تعمید نشانه‏ای است از توبه ایماندار، آمرزش گناهان او، و پاک شدنش از گناه (اعمال ۲: ۳۸). در ضمن، تعمید نشانه‏ای است از اتحاد ایماندار با مسیح (غلاطیان ۳: ۲۶-۲۷). وقتی ایماندار تعمید می‏گیرد، در مرگ مسیح شریک می‏شود. او نسبت به گناه و طبیعت قدیمی و گناه ‏آلود خود می‏میرد. در همان زمان، او با قیام عیسی شریک و سهیم می‏گردد. از طریق ایمان، او زندگی روحانی جدیدی دریافت می‏کند (رومیان ۶: ۳-۸ و تفسیر آن مشاهده شود). و سرانجام، تعمید نشانه این است که ما عضو بدن مسیح گشته‏ایم (رجوع شود به اول قرنتیان ۱۲: ۱۳ و تفسیر آن). به طور خلاصه، تعمید نشانه این است که ما نجات را دریافت داشته‏ایم. تمام این برکات تعمید را به واسطه ایمان به مسیح دریافت می‏داریم.

اما بسیاری از مسیحیان، تعمید را چیزی فراتر از نشانه دریافت برکات روحانی می‏دانند. این دسته از مسیحیان معتقدند که تعمید خودش وسیله‏ای است برای دریافت این برکات. به عقیده ایشان، تعمید وسیله‏ای است که خدا توسط آن، طبیعت گناه آلود ما را از میان می‏برد و به ما زندگی نوین روحانی می‏بخشد. اما همه مسیحیان تصدیق می‏کنند که آیین تعمید به تنهایی کاری انجام نمی‏دهد؛ برای دریافت برکات تعمید، ضروری است که به مسیح ایمانی راستین داشته باشیم. به منظور بحث بیشتر در این خصوص، به مقاله عمومی: ”تعمید آب“ مراجعه بفرمایید.

برای دریافت نجات، تعمید از ضروریات نیست (لوقا ۲۳: ۳۹-۴۳). نجات فقط از طریق ایمان حاصل می‏شود. اما اگر کسی از تعمید گرفتن سر باز زند، نشان می‏دهد که ایمانش راستین نیست. عهد جدید ایمانداران را حکم می‏فرماید که تعمید بیابند. اگر آن را رد کنیم، از مسیح سر پیچی کرده‏ایم. آنانی که عمدا در حالت نافرمانی از مسیح باقی می‏مانند، ایمانی راستین ندارند. بنابراین، ضروری است که همه مسیحیان در اولین فرصت مناسب، تعمید یابند.

حیات ابدی یعنی چه؟

حیات ابدی یک حیات روحانی و بدون پایان است. به محض اینکه شخص به عیسی ایمان آورده و تولد تاز می‏یابد حیات ابدی نیز آغاز می‏شود (یوحنا ۳: ۳، ۵). حیات ابدی یک مشارکت ابدی با خداوند است. پس از ایمان آوردن ما، این مشارکت در این دنیا شروع و پس از مرگ جسمانی همچنان در آسمان ادامه می‏یابد. از اینرو ایماندارن به مسیح نباید ترسی از مرگ داشته باشند، زیرا ایمانداران حقیقتاً نمی‏میرند. روح آنها تا ابد حیات دارد (یوحنا ۱۱: ۲۵-۲۶). نه فقط این، بلکه ایمانداران در آسمان نیز صاحب بدن روحانی خواهند شد.

حیات ابدی بخش اصلی نجات ما را تشکیل می‏دهد. حیات ابدی فقط زیستن بی پایان نیست؛ بلکه این یک زندگی پر از شور و نشاط در حضور خداوند است که تا ابد ادامه می‏یابد.

عهد قدیم در موارد بسیار اندکی به زندگی پس از مرگ پرداخته است. گرچه برخی از متون موجود در کتاب عهد قدیم می‏گوید که افراد خدا شناس در دنیای پس از مرگ پاداش خواهند گرفت، اما تمرکز اغلب نویسندگان عهد قدیم در اصل بر زندگی در این دنیا قرار دارد، بر یک زندگی که در گور به پایان می‏رسد. تعلیمات عمده درباره حیات ابدی و رستاخیز جسمانی بیشتر در عهد جدید مورد بررسی قرار گرفته است.

خداوند به چه معناست؟

در عهد قدیم دو واژه اصلی عبری برای نام خدا وجود دارد: یکی ”‏الوهیم“ است که در ترجمه‏های فارسی به ”‏خدا“ ترجمه شده، و دیگری ”‏یهوه“ است که در ترجمه‏های فارسی هم به یهوه و هم به ”‏خداوند“ ترجمه شده است. در واقع دو نام برای همان خدا وجود دارد. اغلب این نامها مانند ”‏یهوه خدا“ یا ”‏خداوند خدا“ با هم ترکیب شده‏اند ‏(پیدایش ۲: ۴-۵).

“الوهیم“  یک  نام معمول برای خداوند است. نام ”‏یهوه“ اهمیت خاصی برای یهودیان دارد. یهوه در عبرانی به معنای ”‏او هست“ می‏باشد. وقتی خداوند در مورد خودش سخن می‏گوید، او خودش را ”‏من هستم“ می‏نامد؛ وقتی یهودیان درباره خدا سخن می‏گویند، وی را ”‏او هست“ می‏نامند. یهوه برای یهودیان نام شخصی خداوند است. این حاکی از این امر است که او خدای عهد ایشان و آنها نیز قوم عهد او هستند. تمامی این مفاهیم در بطن نام یهوه یا خداوند قرار دارند.

واژه ”‏خداوندا“ بطور معمول در عهد قدیم بکار برده نشده است. اما در هنگام استفاده به مفهوم حکمران، ارباب، یا قاضی و داور است.

در عهد جدید که به زبان یونانی نوشته شده است، نام عبری یهوه رؤیت نمی‏شود. و از اصطلاح ”‏خداوند“ هم برای خدا و هم برای مسیح استفاده شده است.

در مسیح بودن یعنی چه؟

عبارت ”در مسیح“ عبارتی است که پولس رسول بارها و بارها به کار گرفته است. ”در مسیح“ بودن در وهله اول به معنی ایمان داشتن ما به او است. سپس با داشتن ایمان حقیقی به مسیح، با او متحد می‏شویو، یعنی با او مشارکت پیدا می‏کنیم، او را می‏شناسیم، از او اطاعت می‏کنیم و از او برکت می‏یابیم. ما تنها در مسیح است که از تمامی برکات روحانی بهره‏مند می‏شویم (افسسیان ۱: ۳ مشاهده شود). هنگامی که ما در مسیح هستیم، خلقت تازه می‏شویم و حیات تازه می‏یابیم (دوم قرنتیان ۵: ۱۷ مشاهده شود).

روح‏ القدس‏ کیست؟

روح‏القدس‏ خود خداوند است. خدا روح است (یوحنا ۴: ۲۴). روح‏القدس‏ یکی از سه شکل یا حالت وجودیت خداوند است. خدای پدر، پسر (عیسی) و روح‏القدس‏: او یک خدای واحد در سه شخصیت است.

روح‏القدس‏ در درون ایمانداران زندگی می‏کند (یوحنا ۱۴: ۱۷؛ اول قرنتیان ۳: ۱۶؛ ۶: ۱۹؛ افسسیان ۲: ۲۲). روح‏القدس‏ تعلیم دهنده ایمانداران است (یوحنا ۱۴: ۲۶). او به مسیح شهادت می‏دهد (یوحنا ۱۵: ۲۶). روح‏القدس‏ الهام بخش و هدایت کننده نویسندگان کتاب مقدّس‏ بوده است (اعمال ۱: ۱۶؛ دوم پطرس ۱: ۲۱). داشتن روح‏القدس‏ در اصل مثل داشتن مسیح است، در واقع وقتی ما مسیح را می‏پذیریم روح‏القدس‏ را دریافت می‏کنیم (رومیان ۸: ۹-۲۱). از آنجاییکه عیسی و خداوند یکی هستند (یوحنا ۱۰: ۳۰)، روح‏القدس‏ روح مسیح نیز هست.

روح‏القدس‏ به ایمانداران قدرت زیادی می‏بخشد (اعمال ۱: ۸؛ ۲: ۱-۴). روح‏القدس‏ عطایای خاصی برای خدمت ارائه می‏دهد (اول قرنتیان ۱۲: ۷-۱۱). اما مهمتر از همه اینکه روح‏القدس‏ به ما کمک می‏کند تا مقدّس‏ زندگی کنیم و در ما نُه ثمر از ثمرات روح را پدید می‏آورد (غلاطیان ۵: ۲۲-۲۳). ما بدون کمک روح‏القدس‏ حتی برای یک دقیقه هم نمی‏توانیم زندگی مسیحی داشته باشیم.

روح‏القدس‏ پس از رستاخیز مسیح از مردگان، شروع به سکونت دائمی در درون ایمانداران نمود. گرچه روح‏القدس‏ در دوران عهد قدیم نیز فعال بود و افراد معینی را برای خدمات گوناگون و متنوع تجهیز می‏کرد (خروج ۳۱: ۲-۳؛ اعداد ۱۱: ۱۶-۱۷؛ داوران ۳: ۹-۱۰؛ ۶: ۳۴؛ ۱۱: ۲۹؛ اول سموئیل ۱۶: ۱۳)؛ اما آنطور که در مورد مسیحیان صادق است، در کل سکونت روح‏القدس‏ در عهد قدیم به شکلی دائمی نبود، و فقط شامل حال تعداد اندکی از خادمین خاص خداوند بود.

شام خداوند (عشاء ربانی) چیست؟

عیسی و شاگردانش، یک روز پیش از مرگ عیسی، نخستین عشاء ربانی (شام خداوند) را با یکدیگر خوردند (مرقس ۱۴: ۲۲-۲۴ مشاهده شود). عیسی خود به مسیحیان حکم کرد که شام خداوند را به یادگاری مرگ وی بجا آورند (اول قرنتیان ۱۱: ۲۳-۲۶ آن مشاهده شود).

در طی شام خداوند، مسیحیان نان و عصاره انگور (شراب) می‏خورند. هنگامی که ایمانداران گرد هم می‏آیند تا مرگ خداوند را به یاد آورند، نان به شکلی معرف بدن پاره شده مسیح است، و عصاره انگور معرف خون ریخته شده وی می‏باشد. عیسی در مورد نان فرمود؛ ”بگیرید بخورید که این جسد من است“ (مرقس ۱۴: ۲۲). توسط خون عیسی، عهد و میثاقی جدید بین خدا و انسان منعقد شد.

هنگامی که ما در شام خداوند شرکت می‏جوییم به طریقی در مرگ و حیات قیام او شریک می‏شویم. هنگامی که نان را می‏خوریم و عصاره انگور را می‏نوشیم، به طریقی منحصر به فرد، توسط ایمان، با مسیح متحد می‏شویم. بسیاری از مسیحیان بر این اعتقادند که هنگامی که ما در نان و عصاره انگور شریک می‏شویم، از برکاتی که از مرگ و قیام مسیح ناشی می‏گردند، به شکلی تازه برخوردار می‏شویم، یعنی بار دیگر آمرزش گناهان، پاک شدن از آنها، و حیات نوین را تجربه می‏کنیم.

تنها ایمانداران می‏توانند در شام خداوند شرکت کنند. پیش از خوردن نان و عصاره انگور، شخص ایماندار باید از تمامی گناهانی که از آنها آگاه است، توبه کند و در اطاعت از عیسی زندگی کند. در واقع، پیش از شرکت در شام خداوند، هر ایماندار باید با جدیت خویشتن را تفتیش کند (به اول قرنتیان ۱۱: ۲۷-۲۹ مراجعه کنید)

شریعت چیست؟

وقتی از واژه ”‏شریعت“ در کتاب مقدّس‏ استفاده می‏شود معمولا اشاره به شریعت یهود دارد.

بخش اصلی شریعت یهود بر اساس ده فرمان قرار گرفته است که خداوند آنها را بر روی دو لوح سنگی به نگارش در آورده و سپس به موسی سپرد تا به یهودیان بدهد (خروج ۲۰: ۱-۱۷؛ ۳۱: ۱۸). خداوند به انضمام ده فرمان، احکام بسیار دیگری را برای قوم یهود به موسی سپرد، این احکام در کتابهای خروج، لاویان، اعداد و تثنیه به نگارش در آمده است. تمامی این احکام در مجموع، شریعت نامیده می‏شوند. گاهی اوقات پنج کتاب اول عهد قدیم نیز شریعت یا شریعت موسی خوانده می‏شود.

یهودیان معتقد هستند در صورتیکه آنها این احکام و فرامین را کاملا به انجام برسانند، بدین وسیله صاحب نجات خواهند شد. گرچه عهد جدید تعلیم می‏دهد و تجربه انسانی نیز این امر را تایید می‏کند که هیچ انسانی قادر نیست که در تمام مدت از شریعت بطور کامل اطاعت کرده و یا آنرا به انجام برساند (غلاطیان ۳: ۱۰-۱۱؛ یعقوب ۲: ۱۰). بدینسان هیچکس نمی‏تواند بوسیله شریعت عادل شمرده شود و یا نجات را حاصل کند (غلاطیان ۲: ۱۵-۱۶). شریعت نه تنها سبب نجات انسان نمی‏شود؛ بلکه انسان را نیز محکوم می‏کند.

شیطان کیست؟

شیطان سرکرده جمیع ارواح شریر و دشمن اصلی خدا و انسان است. شیطان یک فرشته سقوط کرده است؛ گناه اصلی وی تکبر است. او تلاش نمود تا خود را شبیه خداوند سازد، اما خداوند او را از آسمان رانده و سرنگون ساخت (اشعیا ۱۴: ۱۲-۱۵؛ اول تیموتائوس ۳: ۶)

کار اصلی شیطان، سوق دادن انسان به انجام گناه یعنی به عدم اطاعت از خداوند است. او این کار را بطور عمده با فریب انسان و با تحریک امیال شریرانه وی و با تضعیف ایمان او به انجام می‏رساند.

شیطان دارای اسامی متعددی در کتاب مقدّس‏ است. او در ابتدا به عنوان یک مار پدیدار می‏شود (پیدایش ۳: ۱). او ابلیس (مکاشفه ۱۲: ۹) و مدعی برادران ما نیز نامیده شده است (مکاشفه ۱۲: ۱۰)؛ او دشمن و شیر غُران نیز خوانده شده است (اول پطرس ۵: ۸). از او به عنوان بعلزبول (مرقس ۳: ۲۲)، تجربه کننده (متی ۴: ۳)، رئیس دروغگویان (یوحنا ۸: ۴۴)، و رئیس این جهان نام برده شده است (یوحنا ۱۲: ۳۱)

گرچه شیطان بسیار قدرتمند است، اما به هر حال در تحت سلطه خداوند قرار دارد. محدوده عمل او تا آنجایی است که خداوند به او اجازه داده است (ایوب ۱: ۱۲؛ ۲: ۶؛ لوقا ۲۲: ۳۱).

ما بواسطه کمک روح‏القدس‏ می‏توانیم بر شیطان غالب شویم. اگر ما در مقابل وی بایستیم، او خواهد گریخت (یعقوب ۴: ۷). او قبلا بواسطه مرگ عیسی بر روی صلیب، شکست خورده است (عبرانیان ۲: ۱۴-۱۵)، اما او هنوز هم در این دنیا به اندازه کافی از قدرت برخوردار است. هر چند هنگامی که مسیح در پایان این دنیا دوباره باز گردد، شیطان کاملا شکست خورده و تا ابد به دریاچه آتش افکنده خواهد شد (مکاشفه ۲۰: ۷-۱۰).

صلیب چیست؟

در عهد جدید، واژه صلیب به معنی تیری چوبی است که قطعه چوب کوچکتری به شکل افقی بر آن قرار می‏گیرد. در دوران امپراطوری روم، صلیب برای اعدام جنایتکاران به کار گرفته می‏شد. شخص مجرم با ریسمان یا توسط میخهایی که به دستها و پایهای او زده می‏شد، از صلیب آویزان می‏گشت. اغلب دو یا سه روز طول می‏کشید تا مجرم جان بدهد. برای تسریع مرگ مجرم، اغلب ساق پایهای وی را می ‏شکستند.

عیسی نیز توسط رومیها به اعدام توسط صلیب محکوم شد. بنابراین، صلیب برای همه مسیحیان علامت مرگ عیسی و قربانی گناهان انسان محسوب می‏شود. عیسی با مرگ خود بر روی صلیب، به جای ما مجازات مرگ را که نتیجه گناه بود متحمل شد (به مرقس ۱۰: ۴۵ مراجعه کنید).

صلیب همچنین علامت رنجی است که هر مسیحی باید آماده باشد تا بخاطر مسیح تحمل کند (به مرقس ۸: ۳۴ مراجعه کنید). صلیب نشانه مرگ نفس کهنه ما نیز هست (به رومیان ۶: ۶، غلاطیان ۲: ۲۰، ۵: ۲۴، ۶: ۱۴ مراجعه کنید). صلیب همچنین نشانه‏ای از جلال مسیحی است، زیرا اگر با مسیح رنج بکشیم، با او نیز جلال خواهیم یافت (رومیان ۸: ۱۷).

صهیون چیست؟ آیا مکانی است؟

صهیون نام متعارف اورشلیم و بویژه در بر گیرنده خیمه مقدّس‏ خداوند در اورشلیم است. خیمه مقدّس‏ یا معبد در اورشلیم و در یک منطقه مرتفع واقع شده بود که به کوه معبد نیز معروف بود. به این کوه اغلب به عنوان ”‏کوه صهیون“ اشاره شده است.

صهیون (اورشلیم) در عهد قدیم از اهمیت بسزایی برخوردار بود زیرا مکانی بود که خداوند جهت سکونت نام خود برگزیده بود (تثنیه ۱۲: ۵)؛ معبد اورشلیم نمادی از محل سکونت زمینی خداوند و مرکز حاکمیت وی بر زمین بود.

گرچه باید بخاطر داشته باشیم که اورشلیم و معبد آن فقط نماد محل سکونت خداوند بود؛ و محل سکونت واقعی خداوند در آسمان است.

عبرانی یعنی چه؟

واژه ”‏عبرانی“ اغلب در کتاب مقدّس‏ به عنوان نام دیگری برای نامیدن یهود یا اسرائیلی مورد استفاده قرار گرفته است. واژه ”‏عبرانی“ از نام عابر که از اجداد ابراهیم محسوب می‏شود استخراج شده است (پیدایش ۱۰: ۲۱؛ ۱۱: ۱۴-۱۷) عبرانی همچنین نام “زبان” مورد استفاده یهودیان است؛ کتاب عهد قدیم در اصل به زبان عبرانی نوشته شده است.

عهد یعنی چه؟

عهد توافق منعقد شده مابین دو نفر یا دو گروه است. خداوند در دوران عهد قدیم با یهودیان عهدی برقرار ساخت. او وعده داد که ایشان را برکت دهد (پیدایش ۱۵: ۱۸؛ خروج ۱۹: ۵-۶؛ لاویان ۲۶: ۳: ۱۳). اما یهودیان نیز از طرف دیگر باید از شریعت خداوند اطاعت می‏کردند.

یهودیان شریعت خداوند را در عهد قدیم به درستی رعایت نکردند. آنها سهم خود در عهد را به انجام نرساندند. از اینرو خداوند برکاتی را که به ایشان وعده داده بود از آنها دریغ کرد. اما خداوند به رحمت عظیم خود عهد جدیدی با انسان فراهم ساخت. او وعده نجات ابدی به جمیع آنانی داد که به پسر او مسیح ایمان بیاورند. او روح خود را بر ایمانداران فرو ریخت، در نتیجه ایشان قادر به اطاعت از شریعت خداوند شدند. و خداوند بدین وسیله شریعت خود را بر قلب ایشان نوشت. این عهد جدید در ارمیا ۳۱: ۳۱-۳۴؛ و عبرانیان ۸: ۶-۱۳ به توصیف در آمده است.

در عهد قدیم هر عهدی با ریختن خون رسمیت یافته و به تصویب می‏رسید. یک حیوان قربانی شده و دو طرف عهد از میان لاشه قطعه قطعه شده حیوان عبور می‏کردند. آنها بدین وسیله با چنین کاری اعلام می‏کردند: ”‏همین بلایی که سر این حیوان آمد بر سر هر کسی بیاید که این عهد را بشکند“ (پیدایش ۱۵: ۱۷-۱۸؛ ارمیا ۳۴: ۱۸-۲۰). خون ریخته شده حیوان خون عهد نامیده می‏شد (خروج ۲۴: ۵-۸)

به همین منوال خون ریخته شده عیسی نیز خون عهد مابین خدا و انسان شد (مرقس ۱۴: ۲۴؛ اول قرنتیان ۱۱: ۲۵). خداوند موافقت کرد که مجازات گناهان ما را بر پسر خود عیسی قرار دهد. سهم خداوند در این عهد، قربانی کردن پسرش بود. و سهم ما در این عهد این است که به مسیح ایمان آورده و از او پیروی کنیم. و این عهد مابین ما و خدا بواسطه خون عیسی برقرار و تصویب شده است.

فدیه یعنی چه؟

فدیه به معنای مالکیت مجدد چیزی با پرداخت بهای آن است. این می‏تواند به مفهوم ابتیاع و خرید برخی از چیزهایی نیز باشد که قبلا فروخته شده است. مثلا در مورد یک برده، این می‏تواند به مفهوم خرید آزادی از دست داده او باشد. اما فدیه در عهد جدید به مفهوم ”‏خرید“ رهایی ما از تاوان گناه که با پرداخت خون بها یا تقدیم یک قربانی میسر می‏شود. مسیح به عنوان خون بها و یا قربانی، خودش را برای ما فدا کرد (مرقس ۱۰: ۴۵). خون خود مسیح بهای رهایی و نجات ما بود. پولس می‏نویسد: که در وی (مسیح) به سبب خون او فدیه . . . یافته‏ایم ‏ (افسسیان ۱: ۷).

فدیه یکی از جنبه‏های نجات ماست. واژه ”‏فدیه“ و ”‏نجات“ در برخی از آیات عهد جدید می‏تواند تقریبا بجای یکدیگر بکار برده شود.

فدیه در عهد قدیم نیز دارای همان مفهوم اصلی است: کسب مجدد چیزی با پرداخت بهای آن. اما واژه ”‏فدیه“ همچنین بطور عام و معمول صرفا به معنی ”‏رهایی“ بکار برده شده است. شایع ترین ‏موارد استفاده ار واژه فدیه در عهد قدیم به عنوان فعل ”‏فدیه شدن“ بوده است. در ابتدای به ساکن اول باید ”‏فدیه شد“، آنوقت می‏تواند ”‏رهایی“ و ”‏نجات“ حاصل شود؛ فدیه می‏تواند به مفهوم ”‏کسب چیزی با پرداخت بهایی“ نیز باشد؛ خود متن مندرج در کتاب عهد قدیم این امر را کاملا روشن می‏سازد که واژه فدیه در متن بکار رفته شامل چه مفهومی می‏شود.

فیض چیست؟

فیض محبت و رحمت خداوند نسبت به انسان است. خداوند به رایگان فیض خود را به انسانها می‏بخشد. انسانها سزاوار دریافت محبت و رحمت خداوند نیستند، زیرا گناهکار هستند. حتی با وجود اینکه انسان سزاوار محبت خداوند نیست، اما خداوند هنوز هم انسان را محبت می‏کند. حتی در هنگامی که ما گناهکار و دشمن خدا بودیم، او پسر یگانه خود عیسی مسیح را برای نجات ما فرستاد (رومیان ۵: ۸)

هر برکتی که خداوند به نوع بشر می‏دهد هدیه‏ای از فیض خداوند است. او به فیض خود ابراهیم را فرا خواند. او به فیض خود اسرائیلیها را از مصر رهایی داده و آنها را به ”‏سرزمین موعود“ آورد. او به فیض خود عهدی را با آنها برقرار ساخته و شریعت خود را به ایشان عطا کرد. و او به فیض خود پسر یگانه خویش را به این جهان فرستاد تا نجات دهنده هم یهودیان و هم غیر یهودیان باشد.

بخاطر فیض خداوند است که ما نجات را دریافت می‏کنیم (افسسیان ۲: ۸؛ تیطس ۲: ۱۱). بواسطه فیض خداست که ما به زندگی مسیحی خود ادامه می‏دهیم. محض فیض است که خداوند روح‏القدس‏ خود را فرستاد تا ما را مقدّس‏ بسازد. محض فیض است که ایمانداران به مسیح تا ابد با خدا زندگی خواهند کرد. مسیحیان باید زندگی خود را هر روزه در ستایش جلال فیض او بگذرانند (افسسیان ۱: ۶).

قیام یا رستاخیز یعنی چه؟

قیام به معنی بازگشت به زندگی، پس از مردن است. عیسی این قدرت را داشت که مردگان را زنده کند (یوحنا ۵: ۲۴-۲۵). وی پسر زن نائینی را زنده کرد (لوقا ۷: ۱۱-۱۷). وی ایلعازر را که چهار روز از مرگش می‏گذشت، زنده کرد (یوحنا ۱۱: ۳۸-۴۴). او خود بر مرگ غالب گشت و زنده شد. بنابراین، توسط قدرت او، دیگران نیز بر مرگ غالب خواهند آمد (به اول قرنتیان ۱۵: ۲۰-۲ مراجعه کنید). هنگامی که در پایان جهان، مسیح باز گردد، در میان انسانهایی که در این جهان زندگی می‏کنند، کسانی که به او ایمان دارند، نخستین کسانی خواهند بود که زنده خواهند شد (اول تسالونیکیان ۴: ۱۶-۱۷). اما در نهایت، همه انسانها چه خوب و چه بد، زنده خواهند شد. قیام ایمانداران در آسمان خواهد بود و قیام بی ایمانان در جهنم (به یوحنا ۵: ۲۸-۲۹، اعمال ۲۴: ۱۵، مکاشفه ۲۰: ۴-۱۵ مراجعه کنید)

هنگامی که بدن ما می‏میرد، روح ما به حیات خویش ادامه می‏دهد؛ اما ما بلافاصله پس از مرگ، بدن جدیدی نمی‏یابیم. ما فقط زمانی بدن جدید خویش را می‏یابیم که مسیح بازگردد، یعنی در پایان جهان. پولس این رخداد را خلاصی جسم ما می‏نامد (رومیان ۸: ۲۳). ایمانداران به مسیح، بدن جدید خویش را در آسمان می‏یابند. این بدنهای جدید هرگز نمی‏میرند و بدنهای جلال یافته هستند. آنها همان بدن قیام کرده مسیح هستند (به لوقا ۲۴: ۳۶-۴۳، فیلیپیان ۳: ۲۱، اول یوحنا ۳: ۲ مراجعه کنید).

مهم ‏ترین رخداد تاریخ جهان، قیام عیسی مسیح از مردگان می‏باشد (به مرقس ۱۶: ۸ مراجعه کنید). عیسی با قیام خود از مردگان، به انسانها ثابت کرد که واقعا پسر خدا و نجات دهنده جهان است (رومیان ۱: ۴). به خاطر قیام او، ما نیز از امید حیات جاودان برخوردار می‏گردیم (یوحنا ۱۱: ۲۵-۲۶). عیسی فرمود: ”از این جهت که من زنده ام، شما هم خواهید زیست“ (یوحنا ۱۴: ۱۹).

کلیسا چیست؟

به طور ساده، کلیسا یعنی ایماندارانی که از طریق مسیح متحد شده‏اند.

کلیسا را می‏توان از دو جنبه مورد بررسی قرار داد: نخست، کلیسای محلی، یعنی جماعت ایمانداران در یک محل خاص؛ دوم، کلیسای جهانی، یعنی مشارکت و ارتباط مسیحیان در تمام جهان. در عهد جدید، واژه ”کلیسا“ به هر دو معنی به کار رفته است؛ معنی این کلمه را در آیه‏‏های مختلف، می‏توان از مضمون متن دریافت.

کلیسای محلی تجلی قابل رؤیت کلیسای جهانی در یک محل خاص می‏باشد. گروهی از مسیحیان، کلیسای محلی را بالاترین مرجع برای ایمانداران عضو آن کلیسا می‏دانند. طبق این عقیده، هر کلیسای محلی کاملا مستقل و خود گردان می‏باشد.

اما گروه دیگری از مسیحیان، اسقف را بالاترین مرجع می‏دانند، نه کلیسای محلی را. طبق این روش اداره کلیسا، یک اسقف بر چندین کلیسای محلی نظارت دارد.

کلیسا (چه کلیسای محلی و چه کلیسای جهانی)، بدن مسیح است (اول قرنتیان ۱۲: ۲۷-۲۸؛ افسسیان ۴: ۱۱-۱۲). بنابراین، اعضای کلیسا عضو بدن مسیح می‏باشند (افسسیان ۵: ۳۰). سر کلیسا خود مسیح است (افسسیان ۵: ۲۳؛ کولسیان ۱: ۱۸)

کلیسا خانواده خدا نیز خوانده شده است (افسسیان ۲: ۱۹). کلیسا مانند ”عمارت زنده‏ای“ است که ایمانداران در آن با هم بنا می‏شوند؛ سنگ زاویه این عمارت نیز مسیح است (رجوع شود به افسسیان ۲: ۲۰-۲۲ و تفسیر آن). پطرس کلیسا را یک عمارت روحانی می‏نامد که از اعضایی ساخته شده است که در حکم سنگهای زنده می‏باشند (اول پطرس ۲: ۵).

هدف اصلی کلیسا این است که بر مسیح شهادت دهد و نور جهان باشد. گرچه کلیسا برای پرستش گروهی و تغذیه روحانی و تعلیم مسیحیان عاملی است ضروری، اما هدف اصلی آن، بشارت به جهانیان و هدایت ایشان به سوی عیسی مسیح است. این است رسالت کلیسا.

ملکوت خدا کجاست؟

ملکوت خدا یا ملکوت آسمان اشاره به مکانی خاص نیست و مانند حکومت‏‏های دنیوی نمی‏باشد. ملکوت خدا ملکوتی روحانی است که خدا با اقتدار بر آن حکمرانی می‏کند. به یک معنی، ملکوت خدا در همه جا هست. اما در عهد جدید، ملکوت خدا معمولا به معنی ”حکومتی“ روحانی است که در آن، فرشتگان و انسانها خدا را پرستیده، از او اطاعت می‏کنند. بنابراین، به این معنا، دنیا هنوز ملکوت خدا محسوب نمی‏شود، بلکه ملکوت شیطان است. شیطان رئیس این جهان است (به یوحنا ۱۲: ۳۱، ۱۶: ۱۱ مراجعه کنید).

با وجود این، به معنایی دیگر، عیسی ملکوت خدا را بر زمین آورد. تمام کسانی که به عیسی ایمان دارند، بلافاصله از حکومت شیطان یعنی قلمرو ظلمت آزاد شده، وارد ملکوت خدا می‏شوند. مسیحیان، حتی هنگامی که هنوز بر زمین هستند، در ملکوت خدا زندگی می‏کنند. ما شهروندان ملکوت خدا هستیم و او فرمانروای ماست. خدا توسط روح‏القدس خود به ما کمک می‏کند تا شیطان را مغلوب کنیم؛ هنگامی نیز که بدنهای ما از بین می‏روند، ما در ملکوت خدا، در آسمان، به زندگی خود ادامه می‏دهیم.

بنابراین، هنگامی که ما به واسطه ایمان در مسیح هستیم، وارد ملکوت خدا می‏شویم. به یک معنا ملکوت وارد وجود ما می‏شود و خدا در درون ما فرمانروایی می‏کند (به لوقا ۱۷: ۲۰-۲۱ مراجعه کنید). پیام اصلی که عیسی موعظه می‏کرد، این بود: ”وقت تمام شد و ملکوت خدا نزدیک است. پس توبه کنید و به انجیل ایمان آورید!“ (مرقس ۱: ۱۴-۱۵ مشاهده شود).

نبی کیست؟

کسی که بازگو کننده نبوت است، نبی خوانده می‏شود. انبیای حقیقی کتاب مقدّس‏، کلام خود را از خداوند دریافت کرده و سپس آنرا برای مردم بازگو می‏کردند. آنها صرفا پیشگویی کننده آینده نبودند بلکه سخنگوی خداوند بودند.

اکثر به اتفاق انبیای ذکر شده در کتاب مقدّس‏ از انبیای یهودی عهد قدیم بودند. این انبیای عهد قدیم دو وظیفه خاص را به انجام می‏رساندند. اول اینکه آنها یهودیان را در ارتباط با تداوم در عدم اطاعت از شریعت خداوند پند و اندرز می‏دادند. و در مرحله دوم، آنها ظهور و آمدن نجات دهنده عیسی مسیح را اعلام می‏کردند.

نجات چیست؟

نجات در عهد قدیم در مرحله نخست اشاره به رهایی از زحمات و مشکلات دنیوی داشته و از اینرو پیوند نزدیکی نیز با مفهوم فدیه دارد. گرچه واژه نجات در عهد جدید دارای مفهوم بسیار گسترده ‏تری است. بطور خلاصه این واژه به معنی رهایی از داوری خداوند و کسب حیات ابدی است.

جمیع برکات روحانی در نجات خلاصه شده است. نجات در مرحله نخست یعنی رهایی از گناه، که هم شامل رهایی از قدرت گناه و هم رهایی از مجازات گناه است که به مرگ ابدی منجر می‏شود (رومیان ۶: ۲۳). وقتی شخص نجات می‏یابد، او در واقع بخشش گناهان خود را دریافت کرده و از گناه پاک می‏شود و بدینسان در نظر خداوند عادل و یا بی گناه به حساب می‏آید. او عضوی از خانواده الهی شده است. او تقدیس شده و جلال یافته است (رومیان ۸: ۳۰). اما یکی از بزرگترین برکات نجات، زندگی ابدی با خداوند و مسیح در آسمان است. هنگامی که ما نجات می‏یابیم در مسیح از تمامی این برکات برخوردار خواهیم شد (افسسیان ۱: ۳).

برای کسب نجات ابدی تنها یک راه وجود دارد، و این صرفا از طریق ایمان به عیسی مسیح میسر است؛ هیچ راه دیگری وجود ندارد (اعمال ۴: ۱۲).