امیدِ پُر جلال

امیدم بر خداوندیست که مرا نه تنها خالق است بلکه پدری مهربان و صبور و بی همتاست. خداوندم آنقدر عظیم و لایتناهی است که هر چند من با کوله باری از شکوه و شکایت به نزدش میآیم و با اشک و آه و فغان بر شانه اش مشت میکوبم و با بغض درون گلویم فریاد سرمیدهم، او با سکوت پر مهرش مرا مینگرد و در آغوشم میگیرد و نوازشم میکند و تسلی ام میدهد و مرا میگوید آرامی بیاب و خود را بیش از این مرنجان، بارت را به من بده و دستت را در دست من بگذار و از عقب من بیا و من تو را آرامی خواهم داد. بله این پدر همیشه مهربان من است که همیشه برایم نیکو می اندیشد و تنهایم نمیگذارد و مرا مجهز میکند برای چنین روزی. شکر هللویا آمین